Stel jullie voor dat “de grote hotels in jullie bezit zijn” en dat de “kranten in handen zijn van hun medewerkers”

De nefaste impact van kapitalisme op de natuur en op de mens in het schiereiland van Baja Californië zet de zapatistische Subcommandant Marcos aan een oproep te doen voor de onteigening van produktiemiddelen

Door Al Giordano
Met de Andere Journalistiek en de Andere Campagne in Zuid Baja Californië

15. oktober 2006

LA PAZ, ZUID BAJA CALIFORNIA; 14 OKTOBER 2006: De gulzige honger van de internationale hotelketens, de immobiliënspeculatie en andere ondernemingen, richt zich op de meer dan 3000 kilometer kust van het schiereiland Baja Californië. De natuur en de bewoners voelen elke dag deze “hongeraanval”. Verlaten stranden veranderen in dure toeristenoorden met hoogbouw. Bouwgronden met zicht op zee en met Engelse uithangborden to sell worden in dollars verkocht. Plannen zijn in de maak voor golfterreinen en casinos. Corrupte overheidsambtenaren en politiekers nemen het land af van de armen om die te verkopen aan de rijken. De baaien, die vroeger 217 eetbare zeevruchten telden, zijn nu open beerput waar dagelijks dode vissen aanspoelen.

Photo: D.R. 2006 Joshua Bregman

Het is een humane ramp en een milieuramp dat buitengewone proporties aanneemt, onomkeerbaar en onherroepbaar.Geen enkele hervorming of wetgeving kan het doodvonnis van Baja Californië – het vierde grootste schiereiland ter wereld – tegenhouden, ook al zou men het proberen. Het geeft totaal geen zin om dit voor te stellen aangezien de politieke klasse van Mexico zichzelf heeft ingehuurd om de eerste aanvallen te doen en een grote kuis te houden met de ruggesteun van de grote mannen van het internationaal kapitaal. In alle uithoeken van het schiereiland is de vernietiging zichtbaar terwijl de pijn van degenen die lijden verzwegen wordt.

Vrijdag en zaterdag echter kreeg deze stilte echter een stem. De Subcomandante van de Zapatisten – die vrijdagmorgen vroeg per ferrie in Baja Californië aankwam nadat de autoriteiten de dreiging introkken hem niet aan boord te laten – luisterde naar de getuigenissen van degenen die in de ruines leven van wat eens het Eden op Aarde was.

“Stel jullie voor dat jullie de eigenaars zijn van de grote hotels en dat jullie zelf de uitbaters zijn…… In Ixmiquilpan, Hidalgo, is er een hotel dat als een coöperatief gerund wordt door een Indianengemeenschap. Alle kinderen van die gemeenschap gaan gratis naar school, van de lagere school tot de universiteit, want het hotel heeft zo´n goede winsten dat er genoeg is voor iedereen.”

Is er één of andere milieubeweging, een publiek agentschap, een rubriek in een nieuwsblad, een wetsvoorstel, een “hervorming” dat één van de zogenaamde goeddoeners kan voorstellen om een halt te brengen aan deze aanval op land, water, lucht en de buurtbewoners alvorens de schade niet meer hersteld kan worden ? Nee. En daarom is de suggestie om dat wat eens van hen was terug te nemen heel aantrekkelijk. Het model van landonteigening – dat in 1994 door het Zapatisten Leger van Nationale Bevijding (EZLN) verbeterd werd – is dan ook heel relevant voor de problemen in het Noordelijke deel van Californië.

Tijdens een openluchtforum over “Kapitalisme, aarde, water en lucht” in het cultureel centrum van Cabo San Lucas, gelegen in het eindpunt van het schiereiland, luisterde Marcos naar de gedetalleerde verhalen van wat er allemaal aan het gebeuren is zowel onder als boven de waterspiegel van de zee

“We moeten het terug recuperen”

Eén van de sprekers, Sergio Rodríguez Aroña, die helemaal van de ejido El Centenario tot La Paz gekomen is, legt uit dat in zijn woonbuurt “100 procent van de eigenaars van het gemeenschappelijk land weggestuurd is van hun gronden…. De nieuwe eigenaars zijn een nieuwe gringowoonbuurt aan het bouwen, Lomas del Centenario genaamd, en de vroegere landeigenaars zijn nu bouwarbeiders voor de gringos.” De nieuwe eigenaars hebben de helft van de mangrove begraven om er hun bouwprojekten te realiseren en hebben zo de baai omgevormd in “een glas van fecal water”. Sergio nodigde alle toehoorders uit om het de volgende dag zelf te gaan zien.

Deze trieste woorden spreken echter de waarheid. Een bezoek van Marcos en een hele troep reporters – zowel van de commerciële als van de onafhankelijke pers- toont het ware gezicht van het kustplaatsje : een welm van stank, dode vissen en een massa vieze koffiekleurige materie aan de oevers. De buren vertellen wat er gebeurd is op deze mooie plaats (mooi tot het kapitaal binnendrong). Op een bepaald moment nam Marcos de recorder van één van de journalisten van De Andere Journalistiek in de hand en begon de buurtbewoners te interviewen. Na het interview gaf hij de recorder terug met de hoop dat deze verhalen verspreid worden (zie de bijdrage van Kristin Bricker).

Sergio Rodríguez Aroña en Subcomandante Marcos Photo: D.R. 2006 Murielle Coppin

Terug op het terrein waar Sergio opgroeide en waar zijn vader Manuel Rodríguez Barrajan werd opgepakt – hij bracht drie jaar door in de gevangenis tijdens de jaren ’80 omdat hij de gemeenchappelijke ejido probeerde te verdedigen- namen andere buren de micro om hun pijn mee te delen en om de omstaanders op te roepen tot verzet. Wat opmerkelijk is in dit verzet is dat de regering zegt dat alles verleden tijd is : degene die ooit werkten in de velden van katoen, graan en alfalfa ; degene die ooit gingen vissen op inktvis, garnalen en andere vissen, zullen nooit meer eigenaars zijn van hun gronden, het is een afgesloten hoofdstuk, het is verkocht aan de buitenlanders, wat een pech.

De inwoners van El Centenario die leven langs de zandwegen (zonder asfalt, drainage of andere voorzieningen) zien het echter door een andere bril : “We moeten onszelf organiseren om het terug te nemen” luiden de woorden van Sergio Rodríguez Aroña.

De geschiedenis komt telkens op een punt dat de misbruiken een kritische massa vormt, dat de legitimiteit van het systeem dat deze veroorzaakt in elkaar stuikt. Zuid Baja Californië bevindt zich op het traject van deze voorbestemde dag. En deze keer – dit is het doel van de Andere Campagne – zullen ze niet alleen zijn.

De doctrine van Macossay

Deze week startte de man bekend als Subcomandante Marcos zijn eerste bezoek aan Zuid Baja Californië. De bussen volgeladen met Noordamerikaanse toeristen, de snobberige “spring break” bars langs de hotelstrook – die het misbruik verbergen van de verpauperde arbeiders, velen afkomsig uit andere delen van het land, die kamers kuisen, tafels dienen, tuinen onderhouden en alle andere vuile klussen doen – deden Marcos meteen herinneren aan wat hij in januari zag langs de kusten van het schiereiland van Yucatán aan de andere kant van het land waar hij zijn tocht door heel Mexico startte.

Op vrijdag, in Cabo San Lucas, verwees hij naar de staat van Quintana Roo, waar -van Cancún langs Playa del Carmen, tot aan Tulum en Chetumal- de “ontwikkeling” (lees: vernietiging) van de Carribische kust een toekomstbeeld geeft van wat het kapitaal en de macht in petto heeft voor Zuid Baja Californië

Hij herinnerde ook de woorden van één van de leden van de Andere Campagne : Julio Macossay (1949-2006), milieu-advokaat en advokaat van de arbeiders in Playa del Carmen, gestorven door hartproblemen afgelopen lente nadat hij zich inzette om deze kwesties te organiseren. Julio Macossay zei dat de “vernietiging van de natuur niet een zaak van het lot is, noch van brute pech, noch van de wil van god, maar het resultaat is van de grote honger van het kapitaal.”

“ De hotels die ze hier gaan bouwen, hebben in Quintana Roo geen enkel job voortgebracht,” vertelde de Subcomandante en hij wees op het feit dat de “alles inbegrepen” arbeiders aantrekken van buiten de staat en van Guatemala om te bouwen en om te werken in hun installaties. Hij zette de Zuidcalifornianen aan om niet te vertrouwen in de woorden van de regering en zakenmensen. Zij beweren dat ontwikkeling van toerisme jobs en andere voordelen oplevert voor de lokale bevolking (zie de video van de Andere Journalistiek Delegado Zero in Quintana Roo/land van Immigranten).

Maar het was vooral in de achtertuin van Sergio dat Afgevaardigde Nul afgelopen zaterdag dieper inging op de kwestie van onteigening, meer dan in andere momenten tijdens de ondertussen tienmaand-lange tocht van de Andere Campagne. Het tema van onteigenen van de produktiemiddelen werd afgelopen maart aangehaald tijdens de Eerste Nationale Bijeenkomst van Arbeiders in Querétaro en werd onderstreept op 29 april en op 1 de mayo.

Concreet gezien betekent dit dat volledige gemeenschappen en arbeiders de grote hotels in de staat en overal terugnemen. “Wat dit land nodig heeft is een civiele en vreedzame opstand.” meent Marcos. “Weg met de hoteleigenaars en dat de hotels behoren tot de mensen van Zuid Baja Californië!”

Wanneer een situatie zo ernstig wordt als hier op het schiereiland dan “vecht je of sterf je” en hij voegde hier aan toe : “Het menselijk instinct zegt te vechten om niet te sterven.”

Hij ging verder op in het concept en hij daagde de mensen van de aanwezige pers uit : “stel jullie voor dat dit dagblad in handen is van zijn medewerkers”

Wordt vervolgd….

Vertaald aan het Nederlands door Murielle Coppin

Click here for more from The Other Journalism with the Other Campaign

Read this article in English
Lea Ud. el Artículo en Español
Lesen Sie diesen Artikel auf Deutsch
Lisez cet article en français

For more Narco News, click here.